Geleneksel Türk sanatları arasında önemli bir yeri olan Çini , adını  ‘Çin’den gelen ‘ anlamı içeren Osmanlıca bir kelime olarak almıştır. Çeşitli biçimlerdeki levhaların renklendirilip sırlanarak fırınlanması sonucu eriyen sırrın çini hamurundan yapılmış levha üzerinde meydana getirdiği koruyucu saydam tabaka çini sanatının esası olmuş ve kullanıldığı mimari süslemeye hiç bozulmayacak kalıcılıkta renklilik sağlamıştır. Zamana ve bölgelere göre üslup değişiklikleri göstererek zenginleşen çininin ilk örnekleri, tuğla üzerine renkli sırrın kullanılması ile eski Mısır ve Mezopotamya’da görülmüştür. İslâmiyet’ten önce Uygurlar tarafından kullanılmış olan sırlı levhalar bu tekniğin Türk sanatındaki köklü geçmişini gösterir. Çini sanatı iç ve dış mimari süslemenin en renkli koludur. Her dönemin çini süslemesi, daha önceki dönemlerin uygulama anlayışını devam ettirirken yeni teknikler ve renklerin de uygulanmaya başlanmasıyla bu sanat dalı oldukça zenginleşmiştir. Zarif bir desen anlayışı ile yapılan çinilerde genellikle naturalist bir anlayış izlenmiş; lâle, sümbül, karanfil, gül ve gül goncası, süsen ve nergis gibi çeşitli çiçekler, üzüm salkımları, bahar dalları, çiçek açmış ağaçlar, servi hatta elma ağaçları stilize edilerek çeşitli kompozisyonlarla kullanılmıştır. Hançer biçiminde kıvrılmış sivri dişli yapraklar ve bunların arasında çeşitli duruşlarda kuş figürleri, bazen da efsanelerde adı geçen hayvanlar, geometrik şekiller ve rumilerle oluşturulmuş tasarımlar da farklı dönemlerde süslemelerde yer alır. Köklü  ve zengin kaynağın  oluşturduğu Osmanlı saray üslûbu, çeşitli sanat dallarıyla birlikte çini sanatında da bir üslûp bütünlüğü sağlamış ve kültürel miras değerinde eserler üretilmesine vesile olmuştur. 

​

Kullanılan malzemeler :

​

Bisküvi diye isimlendirdiğimiz alt yapı bünyeleri, çini boyaları (sır altı), çeşitli boyutlarda fırçalar, aydınger kağıdı , çizim kalemi, silgi, kömür tozu, kretuar, tirilin, cetvel, pergel vb. gibi tasarım aşaması ve sonrasında uygulama için çeşitli malzemeler kullanılır.